Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

edicti N N

  • 1 offensa

    offēnsa, ae f. [ offendo ]
    1) удар, толчок (sc. confragosi itineris Sen); повреждение ( dentium PM)
    2) неприязнь, немилость, напряжённые отношения, вражда, ненависть ( sine offensa cum aliquo vivere PJ)
    3) обида, оскорбление ( offensas ense vindicare O)
    5) pl. препятствия, помехи T, Sen
    6) юр. нарушение закона ( sine offensā edicti Dig)

    Латинско-русский словарь > offensa

  • 2 cesso

    cesso, āvī, ātum, āre (Frequ. v. cedo), zurückbleiben, I) eig., zurückbleiben = säumen, sich säumig zeigen, länger dableiben od. gew. länger-, über die Zeit ausbleiben, a) übh.: sed cur cessas? so geh doch! Ter.: haud quaquam etiam cessant, sie bleiben bis jetzt noch gar nicht aus, sie können bis jetzt noch gar nicht da sein, Ter.: quodsi cessas aut strenuus anteis, nec tardum opperior nec praecedentibus insto, Hor.: paulum si cessassem, domi non offendissem, Ter.: si tabellarii non cessarint, Cic.: Africanae (die Panther) cessant tempestate detentae (Ggstz. ad praefinitum diem occurrunt), Plin. ep.: rectene omnia, quod iam pridem epistulae tuae cessant? Plin. ep. – cessans Nilus, Plin. pan.: cessans morbus, die säumige, langwierige, Hor. – b) insbes.: α) als gerichtl. t. t., säumig sein, ausbleiben, = nicht zu rechter Zeit vor Gericht erscheinen (Ggstz. adesse), Ulp. dig. 47, 10, 17. § 20. Callistr. dig. 49, 14, 2. § 4: culpāne quis an aliquā necessitate cessasset, Suet. Claud. 15, 2. – β) ausbleiben, v. Einkünften = heuer nicht einkommen, quod cessat ex reditu frugalitate suppletur, Plin. ep. 2, 4, 3. – γ) ausbleiben, bis jetzt noch fehlen, v. geistigen Anlagen, non enim deserendum id bonum, si quod ingenitum est, existimo, sed augendum addendumque quod cessat, Quint. 2, 8, 10.

    II) übtr., von od. in einer Tätigkeit zurückbleiben, 1) im Ggstz. zum raschen Handeln = säumen, sich säumig zeigen od. sinden lassen, es an sich kommen laffen, es an sich fehlen lassen, a) übh.: et properare loco et cessare, Hor.: si possessores cessarent, Suet.: non timido, non ignavo cessare licuit, Curt.: strenuus homo et numquam cessans, Curt.: u. in der Frage, cur hic cessat cantharus? laßt uns zum B. greifen! Ter.: quid tua fulmina cessant? Ov.: cessat voluntas? säumt dein Wille? (= willst du nicht recht?) Hor.: quid cessarent, Liv., quid cessarent tergiversarenturque, Liv.: quid cunctaris? quid cessas? nisi occupas (diem), fugit, Sen. – m. Ang. bei wem? durch apud m. Akk., non c. apud rhetorem, beim Rh. nicht aussetzen, Cic. ad Q. fr. 3, 1, 4. § 14. – m. Ang. wodurch? (aus welcher Ursache?) durch Abl., neque adhuc ignaviā quādam et insito torpore cessavimus, Plin. pan. – m. Ang. worin? durch in m. Abl., parate animos dextras, ne quis in eo, quod me viderit facientem, cesset. Qui cunctatus fuerit, sciat etc., Liv.: u. so numquam c. in suo studio atque opere, Cic.: c. in officio (Diensten), Liv.: quam ne nunc quidem aut in ducibus aut in militibus vestris cessat ira deae? bleibt aus, Liv. – m. Ang. woran? durch bl. Abl., c. muliebri audaciā, es an w. K. fehlen lassen, Liv.: se nullo usquam cessaturum officio, Liv. – m. Ang. wozu? durch in m. Akk., in vota precesque, Verg. Aen. 6, 51; od. gew. durch Infin., ego hinc migrare cesso, Plaut.: cessas alloqui? so red ihn doch an, Ter.: quid cessas mori? so stirb doch, Hor.: dona quid cessant mihi conferre? heran mit den G.! Ter.: nihil cessarunt ilico osculari, gleich ging's an ein Küssen, Plaut.: quid cessatis regis inimicum occīdere, Curt. – im Pass. cessatur alqd, es wird etw. versäumt, hintangesetzt, vernachlässigt, v. dem selbst, worin man säumig ist, quicquid (so viel Zeit) apud durae cessatum est moenia Troiae, solange auch der Kampf um die M. Tr. sich hinzog, Verg.: priorum nostrorum benefactorum cumulus hoc, quod nunc cessatum in officio est, expleat, Liv.: neutra in parte cessato officio, Val. Max.: moram cessataque tempora celeri cursu corrigere, Ov.: cessata arva, Ov. – b) insbes. (nicht bei Cic.), es an sich in Erfüllung seiner Pflicht fehlen lassen, zurückbleiben, sic mihi, qui multum cessat, fit Choerilus ille, Hor.: orator perfectus ille, ex nulla parte cessans, Quint. – 2) im Ggstz. zum unablässigen Handeln = aussetzen, nachlassen, rasten, feiern, auf einige Zeit ruhen, a) übh.: intus cessas? Turpil. fr.: ne cessaret per hibernorum tempus, Liv.: v. Lebl., cessantibus luminibus, unterblieben, Frontin.: et quia oculorum cessabat usus, Curt. – m. Ang. wofür? durch Dat., non umquam c. amori, Prop. 1, 6, 21. – m. Ang. wodurch? durch Abl., quod earum (frumentationum publicarum) fiduciā cultura agrorum cessaret, Suet.: repentinā morte consulis cessans honor, frei gewordene, Suet. – m. Ang. wovon? durch ab m. Abl., od. (selten) durch bl. Abl. Gerund., non nocte, non die umquam cessaverunt ab opere, Liv.: ibi aliquamdiu nec cessatum ab armis est neque naviter pugnatum, Liv.: non cessari a sacrilegiis, Liv.: si a privilegiis parentum cessaretur, Tac.: cessare loquendo, aufhören zu reden, Itala Iudith 5, 26. – u. v. der Zeit, nullum tempus, nullus dies cessat ab alqa re, kein Augenblick, kein Tag ist ganz frei von usw., vergeht ohne usw., Liv. u. Suet. – non cessare m. folg. Infin., nicht rasten, nicht ruhen zu usw., ille in Achaia non cessat de nobis detrahere, Cic.: non cessavit criminari, Suet. – u. non cessare m. folg. quoad, nicht ruhen, bis usw., nec cessasse, quoad omnem regiae stirpis subolem deleret, Iustin. 16, 1, 15: u. so non cessatum m. folg. quin u. Konj., Iustin. 3, 7, 12. – b) prägn., feiern = Feierabend halten, sich dem Müßiggang oder Nichtstun ergeben, nichts tun,cur tam multos deos nihil agere et cessare patitur? Cic.: at ipsi tamen pueri, etiam cum cessant, exercitatione aliquā ludicrā delectantur, Cic.: cessabimus unā, wir wollen zusammen feiern (uns dem süßen Nichtstun hingeben), Prop. – v. Lebl., α) übh., cessatum ducere curam, zur Ruhe einwiegen, Hor. ep. 1, 2, 31. – β) insbes., v. Ggstdn., die nicht gebraucht, betrieben werden, feiern, ruhen, quid ita cessarunt pedes? Phaedr.: grave suspenso vomere cesset opus, Tibull.: cessasse Latoidos aras, Ov.: at nunc desertis cessant sacraria lucis, Prop. – v. Acker = unbebaut-, brach liegen, hic ager sive exercetur seu cessat, Col.: alternis cessare novales, Verg.: c. in annum tertium, Plin.: c. anno, ICt. – v. Mündelgeldern = unbenutzt liegen, Gaius dig. 26, 7, 13. § 1. – v. Verhältnissen u. Zuständen = auf sich beruhen, wegfallen, nicht stattfinden od. -haben, keine Anwendung leiden, cessat ergo sacrorum haec ratio (Grund), Arnob. 7, 3: bes. als jurist. t. t., cessat actio, cautio, poena edicti, ICt.: cessat legatum, ICt.: Partiz. subst., cessantium partes, die Vermächtnisanteile wegfallender Legatare, Paul. dig. 35, 3, 7.

    lateinisch-deutsches > cesso

  • 3 neglego

    neg-lego, lēxī, lēctum, ere (nec u. lego), eig. die Erscheinung einer Sache nicht in seinen Geist aufnehmen, nicht achten, nicht beachten, I) unabsichtlich, vernachlässigen, außer acht lassen, unterlassen, sich nicht um etw. bekümmern, versäumen, mandatum, Cic.: rem familiarem, Nep.: mit de u. Abl., de Theopompo negleximus, in betreff des Th. sind wir nachlässig gewesen, Cic.: mit folg. Infin., mea promissa persequi, Plaut.: obire diem edicti, Cic. – II) absichtlich, A) im allg., nicht achten = aus etw. sich nichts machen, etwas hintansetzen, etw. unterlassen, geringschätzen, beiseite liegen lassen, der Beachtung nicht mehr wert halten, periculum, Cic.: spem, Cic.: bellum, Cic.: alqm, Ter.: deos neglegere edocuit, lehrte Gleichgültigkeit gegen die Götter, Sall.: mit folg. Infin., verba etiam verbis quasi coagmentare neglegat, Cic.: neglegis fraudem committere? Hor.: mit folg. Acc. u. Infin., gleichgültig zusehen, daß etwas geschieht, Theopompum nudum confugere Alexandriam neglexistis, Anton. b. Cic.: Gallias a Germanis vastari neglexit, Suet. – B) insbes., nicht achten = übersehen, nicht ahnden, ungeahndet hingehen lassen, pecuniam captam, Cic.: vitam ereptam, Cic. – / Nach dem simplex lego gebildete Perfektform neglegerit, Licin. Macer b. Diom. 369, 15: neglegisset, Sall. Iug. 40, 1.

    lateinisch-deutsches > neglego

  • 4 offensa

    offēnsa, ae, f. (offendo), das Anstoßen, I) eig., u. zwar prägn. = die Unbequemlichkeit, der unangenehme Zufall, gustus, Verletzung, Colum.: nullā dentium offensā, ohne die Z. anzugreifen, Plin.: sine offensa, Sen.: sine offensa fricantium, Sen. – II) übtr.: 1) der Anfall einer Krankheit, die Unpäßlichkeit, leves offensae, Sen.: offensam sentire in cena, Cels. – 2) der Anstoß, a) der Anstoß = das Ärgernis, der Verstoß, die Kränkung, und die dadurch herbeigeführte Ungunst, Ungnade, ungünstige, ungnädige Stimmung, das gespannte Verhältnis (s. Heräus Tac. hist. 2, 92, 9), in magna offensa sum apud Pompeium, Cic.: res habet offensam, Quint.: sine offensa cum uxore vivere, Plin. ep.: sine offensa edicti, V. gegen das E., ICt. – Plur., subitae offensae, Tac.: amicitiarum tenax, in offensis exorabilis, Vell.: civitas rimandis offensis sagax, Tac.: offensas principum speculari, Tac.: offensam incurrere, in Ungnade fallen, Vopisc.: offensam mereri, Vopisc.: offensas subire, Plin. ep.: offensas subire pro alqo, Plin. ep.: offensas vindicet ense suas, Ov. – b) die Widerwärtigkeit, per eiusmodi offensas emetiendum confragosum hoc iter (vitae), Sen. ep. 107, 2.

    lateinisch-deutsches > offensa

  • 5 ordinator

    ōrdinātor, ōris, m. (ordino), a) der Ordner, Einrichter, Regulierer, α) übh.: summus ille creator ordinatorque, Augustin. de civ. dei 19, 12, 3. p. 376, 15 D.2: ille rerum ord., Apul. de Plat. 1, 10: praetorii edicti perpetui ord., Cod. Iust. 4, 5, 10: mittam ordinatores (sc. vini), Abzieher von einem Faß auf das andere, um den Wein zu klären, Schöner, Vulg. Ierem. 48, 12. – β) als jurist. t. t., der Einleiter eines Prozesses, ord. litis, Sen. ep. 109, 14. – b) der Ordinierer, Weiher eines Priesters (Bischofs), Augustin. epist. 43, 3 u.a. Eccl.

    lateinisch-deutsches > ordinator

  • 6 permodestus

    per-modestus, a, um, sehr gemäßigt (im Betragen), sehr bescheiden, sehr fügsam, homo, Cic. Cat. 2, 12. Cic. ad Att. 4, 8. litt. b. § 3: verba edicti fuere pauca et sensu permodesto, Tac. ann. 1, 7.

    lateinisch-deutsches > permodestus

  • 7 replico

    re-plico, āvī, ātum, āre, I) zurück-, wieder auseinanderfalten, -rollen, -beugen, A) eig.: a) eine Schrift, einen Schriftsteller aufrollen, volumen edicti, Amm. 20, 9, 6: Euhemerum, Arnob. 4, 29; vgl. no. B, 1. – b) zurückbeugen, -schlagen, labra, Quint.: cervicem, Plin.: laminas, Cato: radios, zurückschlagen, zurückstrahlen, Sen.: iocinora replicata intrinsecus, nach innen verschlungen, Suet. – B) bildl.: 1) im allg.: memoriam annalium, gleichs. aufrollen, Cic.: so auch memoriam temporum, Cic.: necem, (erzählend) wiederholen, Amm. 30, 1, 3 (u. so multa alia, quae idcirco non replico, ne etc., Hieron. epist. 129, 2 extr.): u. so quorum (glirium) magnitudo saepius replicata (wiederholt gepriesen), Amm. 28, 4, 13. – temporis primum quidque replicans, immer das erste wieder abrollend, Cic. de div. 1, 127. – vestigium suum, zurückwenden, Apul. met. 4, 19. – 2) insbes.: a) häufig überlegen, überdenken, haec identidem mecum replicans, Apul. met. 3, 1. – b) als jurist. t. t., dagegen einwenden, eine Replik machen, Modestin. dig. 2, 14, 35 extr. Claud. Mam. de stat anim. 2, 3, 4. – II) wieder zusammenfalten, gloriae vestra scripta suscipiens legenda laetus aperui, sed tristis perlecta replicavi, Greg. epist. 13, 19. – III) wieder rückgängig machen, replicavit illi dominus decem milia talentorum, quae illi dimiserat, Augustin. serm. 5, 2: omnia quae dimissa fuerint replicentur, ibid. – / Partiz. Perf. synkop. replictus, Stat. silv. 4, 9, 29.

    lateinisch-deutsches > replico

  • 8 volumen

    volūmen, inis, n. (volvo), alles, was gerollt, gewickelt oder gewunden wird; dah. I) die Schriftrolle, das Buch, das Schriftwerk, die Schrift, 1) im allg.: magnitudo voluminis, Nep.: grande volumen, Hieron.: circuitus voluminis tui, August. bei Suet.: v. plenum querelae, Cic.: volumen publicum, das amtlich geführte Protokoll, Amm.: gestorum volamen, das Aktenstück, Amm.: tuis oraculis totum volumen implevit, Cic.: replicare volumen edicti et legere ab exordio, Amm.: unum de medica et cytiso volumen componere, Plin.: alcis vitam insigni volumine prosequi, Hieron. – Plur., volumina selectarum epistularum, Cic.: pontificum libri, volumina rerum, Hor.: educere ex armariis infinita volumina, Vitr. – 2) insbes., ein Teil eines größeren Werkes, der Band, das Buch, libri tres in sex volumina divisi, Plin. ep.: sedecim volumina epistularum (Ciceronis), Nep.: mutatae ter quinque volumina formae, v.d. Metamorphosen, Ov. – II) der Kreis, die Krümmung, die Windung, der Wirbel, die Welle u. dgl., 1) eig., Verg.: vinclorum, v. caestus, Verg.: crurum (equi), die Krümmung der Sch. (im Laufe), Verg.: fumi, der Wirbel, Ov.: undae, Lucr.: siderum, der Kreislauf, Ov.: u. so saeculorum, Augustin. – 2) bildl., der Wechsel, magna sortis humanae volumina, Plin. 7, 147.

    lateinisch-deutsches > volumen

  • 9 clausula

    clausŭla, ae, f. [st2]1 [-] fin, bout, extrémité, issue, terme, conclusion. [st2]2 [-] clause, article d'une loi. [st2]3 [-] fin d'une période, chute d'une période, clausule, trait final; désinence.    - clausula mimi, Cic.: dénouement d'une pièce.
    * * *
    clausŭla, ae, f. [st2]1 [-] fin, bout, extrémité, issue, terme, conclusion. [st2]2 [-] clause, article d'une loi. [st2]3 [-] fin d'une période, chute d'une période, clausule, trait final; désinence.    - clausula mimi, Cic.: dénouement d'une pièce.
    * * *
        Clausula, pen. corr. Plin. Ce qui clost, Le bout, La fin.
    \
        Imponere clausulam vitae. Seneca. Mettre fin à la vie.
    \
        Clausula. Quintil. Conclusion.
    \
        Clausula epistolae. Cic. La fin et closture, ou derniere clause de l'epistre.
    \
        Vtar ea clausula qua soleo. Cic. Je fineray ma lettre par le propos que j'ay accoustumé.
    \
        Imponere clausulam disputationi. Columel. Mettre fin.
    \
        Clausula edicti. Cic. Un article, Une clause.
    \
        Clausula fabulae, pro Exitu. Cic. L'issue.
    \
        Difficilis clausula. Cic. La difficulté sera à la queue, La queue sera difficile à escorcer.

    Dictionarium latinogallicum > clausula

  • 10 edictum

    ēdictum, i, n. [st2]1 [-] ordre, commandement (d'un particulier). [st2]2 [-] ordonnance (d'un consul...), édit, règlement, décret. [st2]3 [-] droit établi par un édit; édit du préteur; citation donnée par le préteur. [st2]4 [-] proclamation, déclaration publique. [st2]5 [-] énonciation, énoncé.    - multas res novas in edictum addidit qua re luxuria reprimeretur, Nep. 24, 2, 3: (Caton) ajouta à son édit des nouveautés pour réprimer le luxe (le censeur publiait à son entrée en charge les recommandations de ses prédécesseurs et ajoutait éventuellement les siennes).    - sanxit edicto ne... Cic.: il défendit par un édit de....
    * * *
    ēdictum, i, n. [st2]1 [-] ordre, commandement (d'un particulier). [st2]2 [-] ordonnance (d'un consul...), édit, règlement, décret. [st2]3 [-] droit établi par un édit; édit du préteur; citation donnée par le préteur. [st2]4 [-] proclamation, déclaration publique. [st2]5 [-] énonciation, énoncé.    - multas res novas in edictum addidit qua re luxuria reprimeretur, Nep. 24, 2, 3: (Caton) ajouta à son édit des nouveautés pour réprimer le luxe (le censeur publiait à son entrée en charge les recommandations de ses prédécesseurs et ajoutait éventuellement les siennes).    - sanxit edicto ne... Cic.: il défendit par un édit de....
    * * *
        Edictum, edicti. Cic. Ordonnance ou commandement faict par la bouche du prince, ou du Magistrat, Un edict. C'est aussi une attache publique contenant quelque ordonnance ou denontiation.
    \
        Edictum circunducere. Vlpian. Casser, Mettre à neant, Anuller.
    \
        Edictum, etiam priuati hominis dicitur. Terent. Le commandement d'aucun.

    Dictionarium latinogallicum > edictum

  • 11 cesso

    cesso, āvī, ātum, āre (Frequ. v. cedo), zurückbleiben, I) eig., zurückbleiben = säumen, sich säumig zeigen, länger dableiben od. gew. länger-, über die Zeit ausbleiben, a) übh.: sed cur cessas? so geh doch! Ter.: haud quaquam etiam cessant, sie bleiben bis jetzt noch gar nicht aus, sie können bis jetzt noch gar nicht da sein, Ter.: quodsi cessas aut strenuus anteis, nec tardum opperior nec praecedentibus insto, Hor.: paulum si cessassem, domi non offendissem, Ter.: si tabellarii non cessarint, Cic.: Africanae (die Panther) cessant tempestate detentae (Ggstz. ad praefinitum diem occurrunt), Plin. ep.: rectene omnia, quod iam pridem epistulae tuae cessant? Plin. ep. – cessans Nilus, Plin. pan.: cessans morbus, die säumige, langwierige, Hor. – b) insbes.: α) als gerichtl. t. t., säumig sein, ausbleiben, = nicht zu rechter Zeit vor Gericht erscheinen (Ggstz. adesse), Ulp. dig. 47, 10, 17. § 20. Callistr. dig. 49, 14, 2. § 4: culpāne quis an aliquā necessitate cessasset, Suet. Claud. 15, 2. – β) ausbleiben, v. Einkünften = heuer nicht einkommen, quod cessat ex reditu frugalitate suppletur, Plin. ep. 2, 4, 3. – γ) ausbleiben, bis jetzt noch fehlen, v. geistigen Anlagen, non enim deserendum id bonum, si quod ingenitum est, existimo, sed augendum addendumque quod cessat, Quint. 2, 8, 10.
    II) übtr., von od. in einer Tätigkeit zurückbleiben,
    ————
    1) im Ggstz. zum raschen Handeln = säumen, sich säumig zeigen od. sinden lassen, es an sich kommen laffen, es an sich fehlen lassen, a) übh.: et properare loco et cessare, Hor.: si possessores cessarent, Suet.: non timido, non ignavo cessare licuit, Curt.: strenuus homo et numquam cessans, Curt.: u. in der Frage, cur hic cessat cantharus? laßt uns zum B. greifen! Ter.: quid tua fulmina cessant? Ov.: cessat voluntas? säumt dein Wille? (= willst du nicht recht?) Hor.: quid cessarent, Liv., quid cessarent tergiversarenturque, Liv.: quid cunctaris? quid cessas? nisi occupas (diem), fugit, Sen. – m. Ang. bei wem? durch apud m. Akk., non c. apud rhetorem, beim Rh. nicht aussetzen, Cic. ad Q. fr. 3, 1, 4. § 14. – m. Ang. wodurch? (aus welcher Ursache?) durch Abl., neque adhuc ignaviā quādam et insito torpore cessavimus, Plin. pan. – m. Ang. worin? durch in m. Abl., parate animos dextras, ne quis in eo, quod me viderit facientem, cesset. Qui cunctatus fuerit, sciat etc., Liv.: u. so numquam c. in suo studio atque opere, Cic.: c. in officio (Diensten), Liv.: quam ne nunc quidem aut in ducibus aut in militibus vestris cessat ira deae? bleibt aus, Liv. – m. Ang. woran? durch bl. Abl., c. muliebri audaciā, es an w. K. fehlen lassen, Liv.: se nullo usquam cessaturum officio, Liv. – m. Ang. wozu? durch in m. Akk., in vota precesque, Verg. Aen. 6, 51; od. gew. durch Infin., ego hinc migrare
    ————
    cesso, Plaut.: cessas alloqui? so red ihn doch an, Ter.: quid cessas mori? so stirb doch, Hor.: dona quid cessant mihi conferre? heran mit den G.! Ter.: nihil cessarunt ilico osculari, gleich ging's an ein Küssen, Plaut.: quid cessatis regis inimicum occīdere, Curt. – im Pass. cessatur alqd, es wird etw. versäumt, hintangesetzt, vernachlässigt, v. dem selbst, worin man säumig ist, quicquid (so viel Zeit) apud durae cessatum est moenia Troiae, solange auch der Kampf um die M. Tr. sich hinzog, Verg.: priorum nostrorum benefactorum cumulus hoc, quod nunc cessatum in officio est, expleat, Liv.: neutra in parte cessato officio, Val. Max.: moram cessataque tempora celeri cursu corrigere, Ov.: cessata arva, Ov. – b) insbes. (nicht bei Cic.), es an sich in Erfüllung seiner Pflicht fehlen lassen, zurückbleiben, sic mihi, qui multum cessat, fit Choerilus ille, Hor.: orator perfectus ille, ex nulla parte cessans, Quint. – 2) im Ggstz. zum unablässigen Handeln = aussetzen, nachlassen, rasten, feiern, auf einige Zeit ruhen, a) übh.: intus cessas? Turpil. fr.: ne cessaret per hibernorum tempus, Liv.: v. Lebl., cessantibus luminibus, unterblieben, Frontin.: et quia oculorum cessabat usus, Curt. – m. Ang. wofür? durch Dat., non umquam c. amori, Prop. 1, 6, 21. – m. Ang. wodurch? durch Abl., quod earum (frumentationum publicarum) fiduciā cultura agrorum cessaret, Suet.: repentinā morte consulis cessans
    ————
    honor, frei gewordene, Suet. – m. Ang. wovon? durch ab m. Abl., od. (selten) durch bl. Abl. Gerund., non nocte, non die umquam cessaverunt ab opere, Liv.: ibi aliquamdiu nec cessatum ab armis est neque naviter pugnatum, Liv.: non cessari a sacrilegiis, Liv.: si a privilegiis parentum cessaretur, Tac.: cessare loquendo, aufhören zu reden, Itala Iudith 5, 26. – u. v. der Zeit, nullum tempus, nullus dies cessat ab alqa re, kein Augenblick, kein Tag ist ganz frei von usw., vergeht ohne usw., Liv. u. Suet. – non cessare m. folg. Infin., nicht rasten, nicht ruhen zu usw., ille in Achaia non cessat de nobis detrahere, Cic.: non cessavit criminari, Suet. – u. non cessare m. folg. quoad, nicht ruhen, bis usw., nec cessasse, quoad omnem regiae stirpis subolem deleret, Iustin. 16, 1, 15: u. so non cessatum m. folg. quin u. Konj., Iustin. 3, 7, 12. – b) prägn., feiern = Feierabend halten, sich dem Müßiggang oder Nichtstun ergeben, nichts tun,cur tam multos deos nihil agere et cessare patitur? Cic.: at ipsi tamen pueri, etiam cum cessant, exercitatione aliquā ludicrā delectantur, Cic.: cessabimus unā, wir wollen zusammen feiern (uns dem süßen Nichtstun hingeben), Prop. – v. Lebl., α) übh., cessatum ducere curam, zur Ruhe einwiegen, Hor. ep. 1, 2, 31. – β) insbes., v. Ggstdn., die nicht gebraucht, betrieben werden, feiern, ruhen, quid ita cessarunt pedes? Phaedr.: grave suspenso vomere ces-
    ————
    set opus, Tibull.: cessasse Latoidos aras, Ov.: at nunc desertis cessant sacraria lucis, Prop. – v. Acker = unbebaut-, brach liegen, hic ager sive exercetur seu cessat, Col.: alternis cessare novales, Verg.: c. in annum tertium, Plin.: c. anno, ICt. – v. Mündelgeldern = unbenutzt liegen, Gaius dig. 26, 7, 13. § 1. – v. Verhältnissen u. Zuständen = auf sich beruhen, wegfallen, nicht stattfinden od. -haben, keine Anwendung leiden, cessat ergo sacrorum haec ratio (Grund), Arnob. 7, 3: bes. als jurist. t. t., cessat actio, cautio, poena edicti, ICt.: cessat legatum, ICt.: Partiz. subst., cessantium partes, die Vermächtnisanteile wegfallender Legatare, Paul. dig. 35, 3, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cesso

  • 12 neglego

    neg-lego, lēxī, lēctum, ere (nec u. lego), eig. die Erscheinung einer Sache nicht in seinen Geist aufnehmen, nicht achten, nicht beachten, I) unabsichtlich, vernachlässigen, außer acht lassen, unterlassen, sich nicht um etw. bekümmern, versäumen, mandatum, Cic.: rem familiarem, Nep.: mit de u. Abl., de Theopompo negleximus, in betreff des Th. sind wir nachlässig gewesen, Cic.: mit folg. Infin., mea promissa persequi, Plaut.: obire diem edicti, Cic. – II) absichtlich, A) im allg., nicht achten = aus etw. sich nichts machen, etwas hintansetzen, etw. unterlassen, geringschätzen, beiseite liegen lassen, der Beachtung nicht mehr wert halten, periculum, Cic.: spem, Cic.: bellum, Cic.: alqm, Ter.: deos neglegere edocuit, lehrte Gleichgültigkeit gegen die Götter, Sall.: mit folg. Infin., verba etiam verbis quasi coagmentare neglegat, Cic.: neglegis fraudem committere? Hor.: mit folg. Acc. u. Infin., gleichgültig zusehen, daß etwas geschieht, Theopompum nudum confugere Alexandriam neglexistis, Anton. b. Cic.: Gallias a Germanis vastari neglexit, Suet. – B) insbes., nicht achten = übersehen, nicht ahnden, ungeahndet hingehen lassen, pecuniam captam, Cic.: vitam ereptam, Cic. – Nach dem simplex lego gebildete Perfektform neglegerit, Licin. Macer b. Diom. 369, 15: neglegisset, Sall. Iug. 40, 1.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > neglego

  • 13 offensa

    offēnsa, ae, f. (offendo), das Anstoßen, I) eig., u. zwar prägn. = die Unbequemlichkeit, der unangenehme Zufall, gustus, Verletzung, Colum.: nullā dentium offensā, ohne die Z. anzugreifen, Plin.: sine offensa, Sen.: sine offensa fricantium, Sen. – II) übtr.: 1) der Anfall einer Krankheit, die Unpäßlichkeit, leves offensae, Sen.: offensam sentire in cena, Cels. – 2) der Anstoß, a) der Anstoß = das Ärgernis, der Verstoß, die Kränkung, und die dadurch herbeigeführte Ungunst, Ungnade, ungünstige, ungnädige Stimmung, das gespannte Verhältnis (s. Heräus Tac. hist. 2, 92, 9), in magna offensa sum apud Pompeium, Cic.: res habet offensam, Quint.: sine offensa cum uxore vivere, Plin. ep.: sine offensa edicti, V. gegen das E., ICt. – Plur., subitae offensae, Tac.: amicitiarum tenax, in offensis exorabilis, Vell.: civitas rimandis offensis sagax, Tac.: offensas principum speculari, Tac.: offensam incurrere, in Ungnade fallen, Vopisc.: offensam mereri, Vopisc.: offensas subire, Plin. ep.: offensas subire pro alqo, Plin. ep.: offensas vindicet ense suas, Ov. – b) die Widerwärtigkeit, per eiusmodi offensas emetiendum confragosum hoc iter (vitae), Sen. ep. 107, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > offensa

  • 14 ordinator

    ōrdinātor, ōris, m. (ordino), a) der Ordner, Einrichter, Regulierer, α) übh.: summus ille creator ordinatorque, Augustin. de civ. dei 19, 12, 3. p. 376, 15 D.2: ille rerum ord., Apul. de Plat. 1, 10: praetorii edicti perpetui ord., Cod. Iust. 4, 5, 10: mittam ordinatores (sc. vini), Abzieher von einem Faß auf das andere, um den Wein zu klären, Schöner, Vulg. Ierem. 48, 12. – β) als jurist. t. t., der Einleiter eines Prozesses, ord. litis, Sen. ep. 109, 14. – b) der Ordinierer, Weiher eines Priesters (Bischofs), Augustin. epist. 43, 3 u.a. Eccl.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ordinator

  • 15 permodestus

    per-modestus, a, um, sehr gemäßigt (im Betragen), sehr bescheiden, sehr fügsam, homo, Cic. Cat. 2, 12. Cic. ad Att. 4, 8. litt. b. § 3: verba edicti fuere pauca et sensu permodesto, Tac. ann. 1, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > permodestus

  • 16 replico

    re-plico, āvī, ātum, āre, I) zurück-, wieder auseinanderfalten, -rollen, -beugen, A) eig.: a) eine Schrift, einen Schriftsteller aufrollen, volumen edicti, Amm. 20, 9, 6: Euhemerum, Arnob. 4, 29; vgl. no. B, 1. – b) zurückbeugen, -schlagen, labra, Quint.: cervicem, Plin.: laminas, Cato: radios, zurückschlagen, zurückstrahlen, Sen.: iocinora replicata intrinsecus, nach innen verschlungen, Suet. – B) bildl.: 1) im allg.: memoriam annalium, gleichs. aufrollen, Cic.: so auch memoriam temporum, Cic.: necem, (erzählend) wiederholen, Amm. 30, 1, 3 (u. so multa alia, quae idcirco non replico, ne etc., Hieron. epist. 129, 2 extr.): u. so quorum (glirium) magnitudo saepius replicata (wiederholt gepriesen), Amm. 28, 4, 13. – temporis primum quidque replicans, immer das erste wieder abrollend, Cic. de div. 1, 127. – vestigium suum, zurückwenden, Apul. met. 4, 19. – 2) insbes.: a) häufig überlegen, überdenken, haec identidem mecum replicans, Apul. met. 3, 1. – b) als jurist. t. t., dagegen einwenden, eine Replik machen, Modestin. dig. 2, 14, 35 extr. Claud. Mam. de stat anim. 2, 3, 4. – II) wieder zusammenfalten, gloriae vestra scripta suscipiens legenda laetus aperui, sed tristis perlecta replicavi, Greg. epist. 13, 19. – III) wieder rückgängig machen, replicavit illi dominus decem milia talentorum, quae illi dimiserat, Augustin. serm.
    ————
    5, 2: omnia quae dimissa fuerint replicentur, ibid. Partiz. Perf. synkop. replictus, Stat. silv. 4, 9, 29.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > replico

  • 17 volumen

    volūmen, inis, n. (volvo), alles, was gerollt, gewickelt oder gewunden wird; dah. I) die Schriftrolle, das Buch, das Schriftwerk, die Schrift, 1) im allg.: magnitudo voluminis, Nep.: grande volumen, Hieron.: circuitus voluminis tui, August. bei Suet.: v. plenum querelae, Cic.: volumen publicum, das amtlich geführte Protokoll, Amm.: gestorum volamen, das Aktenstück, Amm.: tuis oraculis totum volumen implevit, Cic.: replicare volumen edicti et legere ab exordio, Amm.: unum de medica et cytiso volumen componere, Plin.: alcis vitam insigni volumine prosequi, Hieron. – Plur., volumina selectarum epistularum, Cic.: pontificum libri, volumina rerum, Hor.: educere ex armariis infinita volumina, Vitr. – 2) insbes., ein Teil eines größeren Werkes, der Band, das Buch, libri tres in sex volumina divisi, Plin. ep.: sedecim volumina epistularum (Ciceronis), Nep.: mutatae ter quinque volumina formae, v.d. Metamorphosen, Ov. – II) der Kreis, die Krümmung, die Windung, der Wirbel, die Welle u. dgl., 1) eig., Verg.: vinclorum, v. caestus, Verg.: crurum (equi), die Krümmung der Sch. (im Laufe), Verg.: fumi, der Wirbel, Ov.: undae, Lucr.: siderum, der Kreislauf, Ov.: u. so saeculorum, Augustin. – 2) bildl., der Wechsel, magna sortis humanae volumina, Plin. 7, 147.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > volumen

  • 18 beneficium

    1) благодеяние, милость, услуга, donatio et beneficii causa (1. 14 D. 43, 26);

    amici benef. vel liberalitas (1. 4 § 1 D. 40, 1);

    benef. Prifictpalia, Imperatoris (1. 3 D. 1, 4. 1. 43 pr. D. 28, 6); (1. 1 pr. C. 37, 12).

    2) льгота, даруемая законом, benef. legis Juliae de bonis cedendis (1. 1. 4 C. 7, 71), legis Jul. et Papiae (1. 48 § 1 D. 23, 2), Falcidiae (1. 13. 18. pr. 1. 22 pr. 58. 59. D. 35, 2), S Cti Vellej. (1. 24 § 2 D. 16, 1). Edicti (1. 4 D. 2, 2. 1. 2 D. 38, 9), Praetoris (1. 13 § 2 D. 39, 1), principal. constitut. (1. 18 pr. D. 45, 3), benef. aetatis (1. 7 § 5. 1. 29 § 2. 1. 43 D. 4, 4), dividendae actionis (1. 12 D. 46, 6), immunitatis (1. 4 § 3 D. 50, 15), annulorum aureorum (1. 1. 2 D. 40, 10), bon. possesionis (1. 6 § 1 D. 37, 1. 1. 4 § 3. 1. 10 § 6 D. 37, 4). 3) beneficio вместо facto, с помощью, вследствие, через, beneficio legis (1. 21 D. 37, 5), pacti (1. 54 D. 2, 14), benef. aliorum admitti ad bon. poss. (1. 1 0 § 6 D. 37. 4), benef. liberorum, aetatis, privilegii, se excusare (1. 1 § 2 D. 49, 8); (1. 7 § 13 D. 10, 3);

    benef. furis res abest (1. 47 pr. D. 47, 2); (1. 40 § 1 D. 39, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > beneficium

  • 19 denunciare

    предвещать, объявлять, уведомлять;

    denunciatio, извещение, уведомление, condicere = denuntiare, торжественно объявлять (Gai. IV. 17а. 18);

    denunc. coheredi, paratum se accepto facere dotem (1. 7 § 1 D. 35, 1); (1. 28. 31 D. 9, 2); (1. 3 § 7. 1. 5 pr. § 1. 2 13. 43, 24); особ. обозн. неформенный акт, объявление воли по поводу известного юридического действия постороннего лица, ввиду которого заявляется протест (1. 4 § 5. 6 D. 39, 2); (1. 1 § 1. 3. 6. 7. 12. 14 D. 25, 3);

    si comminatus tantum accusationem (inofficiosi testam.) fuerit, vel usque ad denunciationem (т. е. внесудебное, предварительное уведомление о намерении вчатия querelae inofficiosi testamenti) vel libelli dationem processerit, ad heredem suum accusationem transmittit (1. 7 D. 5, 2); к предварительному объявлению о предстоящей жалобе относятся denunciare, denunciatio и в других местах источников (1. 38 pr. D. 4. 4. 1. 20 § 6. 11 D. 5, 3. 1. 1 pr. D. 44, 6);

    denunciare crimen, denucoiatio criminis (1. 17 § 2. 3 D. 48, 5. 1. 14 C. 9, 9); (1. 10 pr. D. 44, 3); особ. обозн. den. a) запрещать, deunnc. alicui, ne solvat (1. 27 D. 13, 5. 1. 21 D. 36, 1. 1. 106 D. 46, 3); (1. 17 § 4 D. 14, 3);

    si quis prohibuit vel denunciavit;

    tradi rem (1. 14 D. 6, 2); (1. 16. 17. 39 § 3. 6. D. 48, 5); (1. 24 C. 2, 19); (1. 2 C. 8, 29);

    Claudianum Sctum et omnem eius observationem circa denunciationes (троекратное, торжественное запрещение свободной женщине продолжать сожитие с рабом) - conquiescere in posterum volumus (1. un. C. 7, 24);

    denunciare, denunciatio обозн. также: заявить о новой работе по постройке и требовать приостановления этого opus nocum, которое рушением может причинить вред (1. 5 § 5 D. 39, 1. 1. un. C. 8, 11);

    b) приглашать к известному действию, denunc. alicui, ut exhibeat;

    denunciatio, rem restituendam (1. 5 § 1. 2 D. 16, 3); (1. 1 § 3 D. 18, 6); (1. 1 § 10 D. 25, 4); (1. 49 pr. D. 5, 1. cf. 1. 29 § 2. 1. 53 § 1. 1. 55. §1. 1. 56 §51. 62 § 1. 1. 63 pr. D. 21, 2. 1. 85 § 5 D. 45, 1. 1. 8. 9. 20. 23. C. 8, 45);

    denunc. alicui testimonium = ut testimonium diceret (1. 4. 19 § 1 D. 22, 5), (1. 4 D. 13, 7. cf. 1. 3 § 1. 2 C. 8, 34);

    non sufficit ad probationem morae, si servo debitoris absentis denunciatum est a creditore, если повестка о требовании уплаты долга была передана рабу (1. 32 § 1 D. 22, 1); то же самое в 1. 10 C. 8, 14; иногда den. обозн.: внесудебный вызов явиться в суд, contumaces, qui neque denunciationibus, neque edictis Praesidum obtemperassent (1. 5 pr. D. 48, 19); (1. 4 C. 5, 50); (1. 7 C. 7, 43); (1. 9 eod.);

    c) угрожать чем, poena, quam lex denunciat (1. 17 C. 9, 9);

    edicti denunciationem rumpere (1. 23 § 3 D. 49, 1); (1. 5 pr. D. 40, 1); (1. 1 C. 4, 55);

    d) denunciare testimonium - dicere testim. (1. 2 pr. D. 47, 13. 1. 6 pr. D. 48, 11);

    e) обвинять (1. 17 § 1 D. 48, 5).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > denunciare

  • 20 edicere

    объявлять, а) указывать, edic. nomina (1. 35 § 1 C. 8, 54);

    b) назначать, установлять, приказывать, nisi aliud testator edixit (1. 20 § 8 D. 10, 2);

    edicit Praetor (1. 1 § 1 D. 4, 4. 1. 1. D. 12, 1. 1. 1 § 1. D. 38, 2. 1. 7 pr. D. 47, 10. Gai. I, 2. 6. II. 125. 136. III. 189. IV. 118), proconsul (1. 2 D. 29, 1);

    olim edicebatur (1. 1 D. 4, 2);

    edicimus (1. 7 pr. D. 11, 7). Edictum, Эдикт, предписание, объявление а) вообще (1. 4 § 3. 4 D. 1, 16. 1. 4 § 13 D. 49, 16);

    b) публичные указания, объяснения должностных лиц, касающиеся их деятельности (1. 7. pr. D. 2, 1);

    ed. Praetorum (§ 7 J. 1, 2. 1. 2. § 10 D. 1, 2. cf. 1. 1. § 1 D. 4, 3. 1. 1. § 1 D. 4, 6. Gai. I. 6. II. 136. 253. III. 25, 46. 52. 71, 78 82 IV. 11. 34. 46. 52. 72. 76. 99. 109. 118. 124. 141. 185);

    ed. Aedilium (§ 7 J. cit. Gai. 1. 6. cf. 1. 31 D. 2, 14. 1. 27 § 28 D. 9, 2. 1. 5 pr. D. 45, 1);

    a) часто обочн. ed. отдельную клаузулу эдикта или правило, напр. ed. Carbonianum (см.);

    ed. successorium (см.), ed. de alterutro (см);

    b) edictum обозн. также собрание отдельных приказов (edictum praetoris = ius praetorium, напр. Ofilius edictum Praetoris primus diligenter composuit (1. 2 § 44 D. 1, 2);

    Sabinus ad ed. Praetoris urbani (1. 18 D. 38, 1);

    Gaius ad ed. urbicum (inscr. 1. 5 D. 34, 4. 1. 9 D. 39, 1);

    c) особ. обозн. официальный эдикт, наз. edictum perpetuum, составленный по приказанию Адриана (в 131 году по Р. X.) юристом Сальвием Юлианом. Комментарий к этому эдикту назыв. libri ad edictum (1. 2 § 18 C. 1, 17. 1. 10 C. 4, 5);

    perpetui ed. auctoritas (1. 3. C. 2, 1. 1. 11 C. 5, 71);

    beneficium edicti perpetui (1. un. C. 6, 10); (1. 3. C. 8, 31); (1. 3 C. 2, 20); (1. 5 C. 6, 9); (1. 2 D. l, 5); (1. 3 D. 37, 8. 1. 1 § 13 D. 37, 9);

    edictalis, oсновывающийся на эдикте;

    bonorum possessio edictal., на основании эдикта, без causae cognitio (1. 30 § 1 D. 29, 2. 1. 1 §4 D. 38, 6); с) судебный вызов (1. 53 § 1 D 42, 1. cf. 1. 55, 68-73. 75 D. 5, 1); (1. 71 cit. l. 20 § 6 D. 5, 3. 1. 7 § 3 D. 26, 10. 1. 1. 6 D. 27. 2. 1. 26 § 9 D. 40, 5. 1. l§ 2 D 48, 17. 1. 5 pr. D. 48, 19 1. 2 § 3. 1. 15 § 4 D. 49, 14. 1. 2. C. 3, 19. 1. 3 C. 9, 1);

    edictorum solemnium, citatio (1. 6 § 4 C. 1, 12);

    d) постановление императора, публичное объявление о выходе в свет нового закона общего содержания (§ 6 J. 1, 2. 1. 1 § 1 D. 1. 4); (1. 1 § 17 D. 39, 1); (1. 14 D. 28, 7); (1. 2 pr. D. 16, 1); о других эдиктах этих императоров упоминают 1. 26 D. 28, 2. 1. 2 D. 40, 8. 1. 15 pr. D. 48, 10. 1. 8 pr. D. 48, 18. 1. un. § 3. C. 7, 6; эдикт Нервы (1. 4 pr. D. 40, 15); Адриана (1. 3 C. 6, 33. Gai. I. 55. 93); эдикты Марка Аврелия и Л. А. Вера (divi fratres) (l. 39 D. 11, 7); Траяна (§ 4 J. 3, 7. 1. 6 § 1 D. 47, 11. 1. 13 pr. §1. D. 49, 14); Марка Аврелия (§ 14 J. 2, 6. 1. 24 § 1 D. 42, 5); позднейшие императоры употребляли выражения: edictalis lex (1. 13 C. 4, 26. 1. 6 pr. C. 5, 9. 1. 29 C. 6, 23).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > edicere

См. также в других словарях:

  • TITULUS — proprie lapis seu cippus scpulchralis inscriptus, vel ipsa lapidis inscriptio, quae alias elogium quoque. Virgild. Culice, v. 409. tum Frente locatur Elogium Item pro inscriptione, quae supplicii, quod de reo sumebatur, causam indicabat,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Edictum — (lat., Bekanntmachung), 1) Comitienanschlag, s. Comitia A) c); 2) Verordnung der römischen Magistrate, bes. die Bekanntmachung von Rechtsvorschriften der Curulischen Ädilen (E. aedilitĭum) u. Prätoren (E. praetorĭum), nach welcher sie während… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Origo Gentis Langobardorum — Wodan, with Frigga, looks down from their window in the heavens to the Winnili women below (1905) by Emil Doepler. The Origo Gentis Langobardorum is a short 7th century account offering a founding myth of the Lombard people. The first part… …   Wikipedia

  • Callistratus (jurist) — Callistratus, a Roman jurist, who, as appears from passages in Justinian s Digest , wrote at least as late as the reign (AD 198 211) of Septimius Severus and Caracalla.AssociationsIn a passage of the Augustan History ( Alex. Sev. 68) which,… …   Wikipedia

  • Рудорф — (Адольф Август Фридрих Rudorff, 1803 1873) немецкий юрист; был профессором в Берлине. Принадлежал к исторической школе и был ближайшим последователем своего учителя Савиньи. Написал: Das Recht der Vormundschaft (Берлин, 1832 34), Römische… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Шильтер — (Иоганн Schilter, 1632 1705) немецкий юрист и археолог, профессор права в Страсбурге. Наиболее важным является его труд Exercitationes theoretico practicæ ad Libros Pandectarum juris (Йена, 1672), переработанный им впоследствии и изданный под… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • Adolf August Friedrich Rudorff — (* 21. März 1803 in Mehringen (Hannover); † 14. Februar 1873 in Berlin) war ein deutscher Jurist, Vater Ernst Rudorffs[1]. Rudorff widmete sich namentlich unter Karl Friedrich Eichhorn, Ribbentrop und vor allem unter Friedrich Carl von Savigny… …   Deutsch Wikipedia

  • Ernst Christian Westphal — (* 22. Januar 1737 in Quedlinburg; † 29. November 1792 in Halle (Saale)) war ein deutscher Rechtswissenschaftler. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Wirken 3 Werke …   Deutsch Wikipedia

  • Karl Gottlieb Knorre — (* 22. Juni 1696 in Halle (Saale); † 14. September 1753 ebenda) war ein deutscher Rechtswissenschaftler. Leben Geboren als Sohn des Hallischen Universitätssyndikus Ernst Heinrich Konrre (* 16. August 1668 in Halle; † 26. Dezember 1732 ebenda),… …   Deutsch Wikipedia

  • Vierge dorée — de Marseille Présentation Architecte Henri Jacques Espérandieu Date de construction 1857 …   Wikipédia en Français

  • Кржиштанович, Станислав — Станислав Кржиштанович (Кжиштанович, Кшиштанович; польск. Stanisław Krzysztanowicz; 1577 1617)  польский юрист. Львовский синдик. Содержание 1 Биография 2 Основные труды …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»